jueves, 31 de mayo de 2007

NO ES ESO AMOR (Carta abierta a Ivan)

He leído por ahí que para ti “el amor es dolor” y quiero que sepas, Ivan, que me ha entristecido leerlo. Porque tengo que decir que no creo que esa frase sea justa. Al menos yo no la comparto; claro que tú puedes decir lo que quieras; pero me siento, de alguna manera implicado en ella.

Y me siento mal, y lo percibo como un fracaso personal y me siento culpable de tu apreciación, puesto que he sido - de creerte y siempre te he creído- tu primer y hasta hace poco tu único amor. Y me siento mal también, porque me hago responsable directo (vamos, directísimo) de que hoy tu percibas el amor como un dolor, aunque yo nunca lo percibí el nuestro así.

Para mi amarte ha sido estupendo, un placer, una gozada, lo mejor de estos 18 años de mi vida. Y jamás me arrepentiré de haberlo hecho. Nunca diré que el amor es dolor; diré siempre que el amor es algo maravilloso, algo único, algo ilusionante, que amarte me hizo feliz y que no me proporcionó más dolor que el de la distancia o el de tu ausencia.

Ahora todo son preguntas ¡Cuándo me decías que me amabas tanto, te dolía? ¿Cuándo colocabas mi foto de fondo de escritorio de tu ordenador te estaba doliendo? ¿Cuando hablábamos de amor durante horas de nuestros planes de futuro te resultaba doloroso? ¿Te estaba doliendo cuando hablábamos por teléfono y decías que con oírme ya eras feliz? En todo caso para mí no fue nunca doloroso, sino un analgésico para cualquier otro dolor.

¡Qué culpable me siento ahora de ser tu primer amor, de que te hayas formado esa idea, de que sientas el amor como algo doloroso! Ahora yo cargaré con esa culpa eternamente.

Sé que he sido un poco egoísta y algo más que un poco cobarde, y que no te di las pruebas de amor que tú buscabas y necesitabas, ¿Soy incapaz para el amor? ¿Voy a hacer desgraciado a todo el que ame? ¿Cómo no fui capaz de transmitirte lo fantástico que es amar? Solo espero, Ivan querido, que no te vuelvas a equivocar, que encuentres pronto a alguien que te haga olvidar ese dolor y te pueda convencer de que no es el amor lo que duele, sino su ausencia.

Yo sigo saldando deudas.

MITOS Y MISERIAS DE LA BLOGOESFERA (GAY) I. EL “BUENRROLLISMO”

Yo cuando empecé a escribir un blog y a leer los de los demás, me pareció un mundo apasionante y lleno de “buen rollito”. Bien es verdad que caí (y creo que es le término correcto “caer” pues todo depende del primer blog que lees y luego ya vas enlazando sus blogs amigos) en varios grupos muy majos. Lo que yo llamo el “lobby andaluz”, “La Gran Familia gallega”, “la entente madrileño-mediterránea” y “los intelectuales tuberculosos”.

No sé. Al ser gay para mi ha sido un vehículo de soltar toda mi mariconez. He intentado hacer un blog con un punto de vista irónico, con cierto humor, escribiendo algún post que no está mal e intentando investigar, innovando en post visuales, pues creo que la imagen es la manera más directa de transmitir información hoy en día (no voy a recurrir a la tan manida frase de “una imagen vale más ….”) pero creo que los mejores post son los de Pau, que apenas sin palabras expresa todos los sentimientos humanos. Y le he dado un toque de sexo porque, al fin y al cabo, estamos en Chueca.com. Vale que no es un blog pijo, ni fino, ni intelectual, ni romántico, ni porno… ¡joder!, ahora que lo pienso ¿qué coño es?

He puesto mucho cariño en mis post y mucho cariño en mis comentarios. Pero no siempre he sido entendido. Yo se que no puedo gustar a todo el mundo, eso está claro; siempre habrá que piense que soy un imberbe sin inteligencia que disimulo con unas gotas de insolencia. No me importa. El caso es que pronto me he dado cuenta de que no todo era “buen rollito”, que los blogs no representan más que la misma vida y que también existen los mismos sentimientos negativos que pueblan la realidad: orgullo, envidia, maldad, soberbia, burla. Han bastado unas elecciones para que saltara el “buenrrollismo bloguero” por los aires, “nosotros somos mas maricones” “si vale, pero nosotros vivimos en Chueca”.

Yo leo todos vuestros blogs porque me gusta; sino sería masoquista. E igualmente espero que todo el que lee mi blog es porque le gusta. No concibo otra cosa; nadie lee algo que no le gusta; y sin embargo, a veces he notado ciertas burlas o cierta hostilidad que me desconcierta. ¿Por qué?

No acierto a entender que puede llevar a cierta gente a visitar un blog para reirse de su autor. No me cabe en la cabeza la actitud de algunos de cachondearse de un joven de dieciocho años que escribe sus miedos y sus avances, sus aventuras y sus vivencias, que desnuda sus sentimientos y que intenta expresarlos libremente, al que se le anima a desnudar más y más su alma. ¿Qué lleva a unos maricones a reírse de otros? ¿Qué placer puede haber en reírse de jóvenes inexpertos y un poco ingenuos que vienen aquí buscando un poco de compañía, de comprensión, de entendimiento, de amor? No soy capaz de comprenderlo.

Yo creo que soy fuerte emocionalmente, aunque me duelen las críticas y tengo cierta tendencia a dramatizar; pero ¿cuánto daño se le puede hacer a un joven que tiene un blog para expresar sus temores, viviendo su gaycidad en un pequeño pueblo (o pequeña urbanización) y que busca un poco de apoyo? ¿Cómo puede sentirse cuando los “suyos” se ríen de él? ¿Por qué somos tan frívolos que no somos capaces de ahorrar una burla para escribir un post o un comentario gracioso?

Bueno, perdonad este rollo, solo quería reflexionar en voz alta. No podemos pretender que las cosas sean como nosotros queremos; pero, idealistas al fin, debemos intentarlo. Este post no va dirigido a nadie ni contra nadie. Yo soy el único culpable por creerme Alicia en el país de las maravillas, ahora finalmente caída de la burra.

Pero no me hagaís mucho caso. Si yo por otra parte, lo entiendo; como diría Groucho Marx jamás leería un blog que escribiera alguien como yo.

martes, 29 de mayo de 2007

CAMPANAS DE BODA

Ayer vino a comer el novio de mi hermana; un andaluz guapísimo y saladísimo, que yo querría para mi si no fuera mi futuro cuñado. Han empezado a hablar de boda. Y por otro lado, mi abuela fantasma se ha echado un novio, estoy seguro. Ella dice que se ha apuntado a clases de tai-chi, pero la cara de felicidad que tiene no es del tai-chi; y lo se yo por experiencia, que hice capoeira.

Todas las tardes deja la mecedora donde calceta delante del televisor y desaparece un par de horitas (claro que decir que desaparece un fantasma no es precisamente ningún eufemismo). Y cuando vuelve tiene un brillo especial en sus ojitos azules propio del que viene de hacer el amor. Ese brillo que da el estar bien follado.

Además el otro día me dijo que yo lo que tenía que hacer era menos estudiar y salir más; ir mas con “amiguitos” – me dijo, lo que me llevo a pensar una vez más que mi abuela sabe “lo mío” – y que “lo que han de comerse los gusanos…” pero para ella esto último resulta fácil decirlo.

El otro día que se fueron mis padres me hizo jugar con ella al escondite. Mi abuela siempre fue muy juguetona y antes de morirse, cada vez que mis padres se iban de casa, nos hacíamos un “Flan de huevo y leche el chino mandarín” que nos comíamos entero entre los dos y jugábamos al parchís. Siempre me ganaba y me dejaba sin paga semanal. Menos mal que luego me lo compensaba ella con creces, pero en el juego me hacía trampas y eso me hacía rabiar, cuando me comía una ficha contaba cuarenta en vez de veinte y cosas así.

El caso es que jugando al escondite se me quedó perdida en un armario durante horas y yo lo pasé fatal. Ahora entiendo porque los fantasmas de antes arrastraban una pesada y sonora cadena; no era para expiar alguna tenebrosa culpa ni para asustar a los habitantes de una lúgubre mansión, era para que los viejos fantasmas familiares no se nos queden encerrados en los armarios.

Mi hermana se casa y eso aumentará la familia. Pero yo ahora estoy preocupado por si mi abuela, enamorada, decide meternos otro fantasma en casa.

¿COSA DE HOMBRES?


Yo no sé cómo hay gente que dice que el fútbol es cosa de hombres. Yo creo que es un deporte muy maricón ¡si lo sabré yo que soy futbolista y gay! Yo juego al fútbol para descargar mi energía juvenil y darme baños de adrenalina y excitación, pero siempre vuelvo a casa más excitado de lo que salí.

Este finde fuimos a jugar a un pueblo pequeño de las afueras de Madrid, y no me preguntes por qué pero todos los jugadores contrarios estaban como trenes. Todos eran guapísimos y con unos cuerpazos increíbles, imaginad un equipo de once Dareks; pues igual. Supongo que debido a alguna endogamia genética entre sus habitantes. Empatamos a tres.

Pero a lo que iba; aparte de que ir por ahí con once compañeros tuyos medio en pelotas, que casi todos están bastante buenos, los ves desnudos en el vestuario; te enfrentas a otros once que están tan buenos cono los tuyos y te refriegas y te besas con todos ellos, lo que no es moco de pavo, sobre todo si no tienes novio; todo lo que rodea al fútbol es bastante gay. Veréis.

Lo primero que nos dice el Mister antes de salir a jugar, mientras estamos todos en el vestuario desnudos, es que “a estos nos los vamos a follar, ¡eh!” y nosotros todos a una, gritamos eufóricos (yo el que mas, claro) “Si, si, ¡nos los vamos a follar!”

Ya saliendo a jugar, nuestro capitán nos va dando una palmada en el culo a todos mientras nos grita “¡a por ellos!” y yo ya salgo como una moto buscando el que me corresponde ¿cuál es el mío? Luego me pego a él y el mister me repite una y otra vez: “Venga, pégate más, ¡no le dejes!” mientras yo pienso “no, no, si no le dejo, si a mi éste me gusta para casarme”. El Mister me mira extrañado, pero ya se sabe que los jugadores estamos un poco locos.

Ya en el descanso, vamos perdiendo dos a cero, pero eso no es óbice para que nos animemos con frases como “¡Venga, a por ellos! Que son unas nenazas. A estos les vamos a dar por el culo” Y yo pido el condón para follarme al que tiene el número 10 que a mi me gusta un webo y por lo que pueda pasar que nunca se sabe.

Cuando agarro la pelota y salgo directo hacia portería antes de meter el tercer gol (si, ¿qué pasa? también meto algún gol de vez en cuando) ya el entrenador me iba gritando: “¡Métesela, métesela!” y yo voy como ciego, pensando para mis adentros “Si, si, si se deja por mi encantado”. En fin, gol, ya digo: “¡Bien metida, bravo!” acompañado de los correspondientes besos y abrazos de mis compañeros.

Ya en las duchas; y aquí tengo que hacer un inciso – a veces me preguntan como hago siendo gay con todos mis compañeros desnudos en las duchas y yo les contesto que no se como hago en las duchas con mis compañeros desnudos. El caso es que entre bromas y palmetadas en el culo de todos ellos mientras me dicen “Bien Iago, así, así me gusta, ¡duro!” comprenderéis que llego a casa más excitado de lo que salí y que cuando digo que los días de fiesta tocan tres, no es por presumir.

Bueno, y os dejó, porque al vestirme en mis zapatillas encontré un número de teléfono, y creo que es del portero contrario que me miraba la entrepierna un poco más fijamente de como lo debe hacer un jugador decente para adivinar por dónde se la van a meter.

A C T U A L I Z A C I Ó N


Creo que se estren una peli "Eleven men out" sobre un equipo gay... ¡Vale! Ya me han copiado la idea... claro, como los guionistas están en huelga recurren a los iagonistas, jajaja.

POST VISIVO XIV: EL BOLA LE DA A LAS BOLAS

… y ¡guá! El Bola va a ser papá.
Fuente: Rebel19 (transmisión oral) y “El País”

LA NUEVA GENERACIÓN

Retomando la idea de Canalla de que formamos parte de una gene-ración perdida (que no de perdidos), y viendo que los años pasan aún para los más bellos sin que la industria cinematográfica reaccione, he confeccionado un post interactivo en el que solicito tu colaboración (esto es también una mala imitación de los ladrillos para hacer post de mi nuncabienamado Fran).

He confeccionado dos slide con los iconos de belleza masculina de actores de Hollywood de nuestras abuelas y madres; pero me falta el tercero, el de actores jóvenes y guapos; el de nuestra generación. Ese está todavía vacío; y ahí es donde entras tú: ¿Qué actor joven te parece más atractivo?

Porque no nos engañemos, pero Tom Cruise y Brad Pitts no están ya para muchos trotes. ¿Hasta cuando van a hacer papeles de jóvencitos jugadores de rugby americano? Sin embargo yo no veo quienes son los nuevos jóvenes guapos (no sé si decir y buenos actores) que van a sustituirlos. (Bueno, aunque ayer leí en el “Tu blog de cine” que Markus Esfonrenfureburneguervfunnn ese, va a hacer de Terminator).

Dame un nombre. Los doce más votados pasaran a formar parte de un tercer y último slide. Un slide todavía por construir y que se hará con tus aportaciones. El de los nuevos bellezones con talento. Vamos allá.


P.S. ¡Se me olvidó Paul Newman! Lo sé.

lunes, 28 de mayo de 2007

MENUDO FINDE

Vaya subidón de finde ¡eh! Concierto de Kaiser Chiefs y concierto de Beyoncé. De lo indi a lo más pijo apenas en 24 horas y de la zona baja del río al barrio de Salamanca pasando por la Puerta del Sol.

Bueno, los Kaiser a lo suyo; tocaron catorce o quince canciones sin matarse, no vayamos a creer sus incondicionales que quieren promocionarse y hacerse ricos. Cuándo cantaron “Ruby” me acordé de Canalla.

Pero para ricos los que fueron a ver a Beyoncé. Aquello estaba lleno de VIPS. En fin, yo hago un blog, no crónica rosa, pero estaba guapísima aunque me pareció un poco bajita y patatuda; cantó bastante bien acompañada de un grupo compuesto todo por músicas y bailó y se cambió de traje no se cuantas veces…. Pero finalmente, no me invitó a la fiesta de por la noche en la que presentaba una nueva fragancia de Arman… No me quisieron en su fiesta? Pues se van a enterar de ¡uién es Iago y su spray gris perla de lentejuelas! Cuando cantó “Ruby” me acordé de Rebel. Luego fuimos a bailar a Elástico y un ex,de Jaen para más señas, me estuvo persiguiendo toda la noche, dándome toques con la pretensión algo absurda de que nos fueramos al baño en plan amantes secretos. Como le dije yo: “lo nuestro ya pasó, bonita…y lo que pasó, pasó. Haberlo pensado antes”.

Jugué un partido de fútbol y metí un gol que dediqué a Sonia – se lo había prometido. Puede parecer un balance poco exitoso y tal, pero nos sirve para mantener la categoría. Así que estoy que no cago.

Y hablando de cagar, fui a votar. Bueno, tengo que decir que votar tampoco es para tanto, cagué voté muy suelto la verdad, pero tampoco me dejaron meterla a mi mismo, vamos como si con dieciocho años uno no supiera meterla. Ahora estoy estudiando como podeis ver… Bueno, estoy estudiando como hacer un post para que La pícoras viboritas me nombren entre los mejores post de la semana. Besos a todos.

domingo, 27 de mayo de 2007

PEONÍAS

Nosotros tenemos un chalet típico de fin de semana, en un pequeño pueblo de la provincia de Segovia. Es un pueblo muy tranquilo, donde no ha llegado la especulación, con vistas al Palacio de Riofrío. Es tan pequeño que nos conocemos todos. Las diversiones de este lugar son descansar sin ruidos, tomar algo en el único bar del pueblo y pasear por el campo en busca de unas hermosas flores, las peonías, que crecen libres y salvajes sin que se dejen domesticar por los humanos, reacias a vivir en macetas o jardines.

A mi hace tiempo me llamó la atención que las mejores mansiones están ocupadas por monjas. Ellas no les llaman chalet sino casas de retiro. Luego averigüé que todas esas casas se las han “donado” buenos ancianitos con o sin descendencia a los que estas piadosas monjitas cuidaron en su vejez. Estas monjitas no las distingues de otros paseantes, van de paisano y son muy cariñosas y amables con todos los niños que allí jugamos.

¡La desamortización al revés! Yo había leído sobre la desamortización de Mendizábal por la cual grandes posesiones de la Iglesia pasaron a manos de particulares, pero no sabía de esta desamortización al revés – mediante la cual la Iglesia se queda con los bienes de los particulares, caridad por medio.

El caso es que yo tengo mucha necesidad de expresarme, tanta como necesidad de entregar todo el amor que llevo dentro. Esa necesidad se manifiesta en mis escritos, en mis cuadros naif y en las pintadas en las tapias de esas mansiones, siempre hechas con mi querido spray de pintura gris perla. Poner IAGO en ellas yo lo encuentro muy expresivo, francamente y, ahora, pelín revolucionario.

El otro día paseando con mi madre en busca de las indomables peonías nos encontramos con dos de estas monjitas poseedoras de la mejor y más grande de las mansiones del lugar. Al saludarnos, una de ellas, acariciando mi cabello negro, me dijo: “¡Ay! Iago, Iago, nos acordamos mucho de ti cuando vemos nuestra valla y rezamos mucho por tu espíritu".

Yo no sé vosotros, pero a mi me pareció una terrible amenaza, y quiero deciros desde aquí que si a mi me ocurriera algo, deberéis enseñar a la policía este escrito y le pedís que investiguen a las buenas y felices monjitas propietarias de mansiones de Riofrío.

sábado, 26 de mayo de 2007

GOMINOLAS

He leído que va a cerrar la fábrica de las gominolas… ¿y qué voy a chupar yo ahora?

viernes, 25 de mayo de 2007

Y AHORA UNOS MINUTOS PARA PUBLICIDAD I


POST VISIVO XIII. FACTOR X

Pulsa para ver el factor X de Christian….
¿Qué…, pulsando? ¡Serás gilipollas…! Puedes tirarte pulsando todo el día. Si pulsando se viera algo lo iba a poner yo aquí.

MANERA DE HACER UN DRAMÓN

Manera de hacer un dramón
en el que muera un marikón.


(versión libre y adaptada
de “El pecado de Doña Clara”
escrito así de repente
de “El libro del convaleciente”
como si fuera una novela
de Enrique Jardiel Poncela)

Hacer un dramón es sencillo,
estén un segundo atento,
la acción es en una discoteca,
que está mirando a La Meca.

Nuestros personajes son
Borjita “La fresquera”
y su novio el peluquero
Alvarito del Rincón

Se levanta el telón:
Borjita viene delante
y el que lo mira ya nota
que se le cae el pantalón
y que se ha puesto un implante.

Borjita: “Quiero hablar contigo”
Alvarito:”A mi me suda el higo”
Borjita: “¿Tan puta eres?”
Alvarito: “Ya tomas lo dicho
en otro sentido,
bien sabéis que te he querido
a pesar de vuestra polla
que asusta al más atrevido”.

Borjita:”Sois tan repolla,
Como siempre he “suponido”

(Comprenderán Jesús y María
que el poner esta palabra
es una licencia poética
pues de poner “supuesto”
el verso no rimaría).

Se ha acabado la feria
ya está oscura Sevilla
la luna la noche inunda
canta una drag inmunda
se mastica la tragedia

Borjita: “Alguien me ha dicho
dándome las señas fijas
que vuestro novio es el pijo
del maricón de Clavijo,
ese que vende pastillas”

Alvarito: “¡Por Madonna!”

(Esta frase es un aparte
hay que decirla con arte
y así el público repara
que es culpable el muy bujarra).

(Continuará….)

jueves, 24 de mayo de 2007

EL PECADO DE DOÑA CLARA

(De Enrique Jardiel Poncela)

La manera de hacer un drama
en el que muere la dama

Hacer un drama es sencillo.
Estén un segundo atentos.
La acción es un castillo
y hacia el año mil doscientos.

Los protagonistas son
Don Iñigo de Antequera
y su esposa, la hechicera
Doña Clara del Rincón.

Se alza el telón
y al instante penetran Iñigo y Clara
Iñigo viene delante,
y el que lo mira repara
que el pobre trae una cara
de lo más despachurrante.

Hay una pausa profunda,
muy propia de la Edad Media.
Grazna una conrneja inmunda.
Se mastica la tragedia.

(el autor que sea ducho
usará las pausas mucho).

Iñigo.- ¡A comenzar voy…!
Doña Clara.- Me asustáis…
Iñigo.- ¿Tan feo soy?
Doña Clara.- Ya tomáis lo dicho en otro sentido…
¡Sabéis cuánto os he querido,
a pesar de vuestra faz,
que asusta al más atrevido!
Iñigo.- ¡Sois tan falaz como siempre he suponido!

(Comprenderá el lector al leer esto
Que ello es una licencia en poesía,
Porque poniendo “supuesto”
La palabra en cuestión no rimaría).

Doña Clara.- Y bien, señor,
¿para qué en vuestros coloquios
usáis esos circunloquios
que me llenan de temor?

Iñigo.- ¡Pues, voto al cielo
que desde lo alto nos mira!
Para contener la ira,
que en esto nací a mi abuelo
y cuando me suelto el pelo,
hasta el más bruto me admira…

Doña Clara.- Por favor…
Iñigo.- Mas, desde ahora,
haré espina de la flor, dejaré escapar la ira…
Porque he sabido, señora
que me habéis sido traidora…

Doña Clara.- ¡Eso es mentira!
¡Una infamia! ¡Una impostura!
Iñigo: ¡Cómo me admira tan insólita frescura!

(Iñigo se muestra altivo
Y el diálogo ha de ser vivo)

Doña Clara.- ¿Qué decís?
Iñigo.- Ya supondréis.
Doña Clara.- ¡Es que mentís
en eso que sostenéis!
Iñigo.- ¡No lo neguéis,
porque ya estoy en un tris
de daros las ventiséis
bofetadas que sabéis que os di,
hace un año, en Asís!

(Cuando acaba el de expresarse,
debe la dama extrañarse;
lo que hará que su marido
se muestre aún más ofendido).

Iñigo.- ¡Sois una dama
y no habrá quién me convenza,
que ignora lo que es vergüenza!
Doña Clara.- ¡Esto me escama…!

(Esta frase es un aparte.
Hay que decirla con arte
y así el público repara
que es culpable Doña Clara.
Iñigo se pondrá serio
para decir a su esposa
cómo averiguó la cosa
concerniente al adulterio.)

(y aquí viene un truco mágico;
lanzar una parrafada
que debe ser declamada
en un diapasón muy trágico,
y en la cual, a ser posible,
se debe hablar del destino,
del mundo suprasensible,
de lo Fatal y del Sino,
porque el público es terrible
y le gusta lo indecible
oír quejarse al vecino.)

¡Ay mi destino desdichado!
¡Ay un destino implacable!!
Desde que nací he rodado,
miles de tumbos he dado
y al puesto más miserable
por mis puños he llegado.
En edad temprana y moza
me casé con Clara Orduña
y con Clara de Mendoza
y, después en Zaragoza,
me casé con Clara Luna.
¡Pero jamás la fortuna
me acompañó con ninguna
y esto mi pecho destroza!
aun, al pensarlo, me irrito
de un modo fenomenal:
las tres jugaron a chito
con mi fe matrimonial.
Mas de ningún acto suyo
se afanaron las cuitadas,
porque yo abatí su orgullo
de otras tantas cuchilladas.
Y el que a tres damas preclaras
abatió, no queda atrás…
¡Quien ha abatido a tres Claras,
podrá abatir una más!

(Ahora conviene una réplica
entrecortada y colérica.)

Doña Clara.- Pero si.. ¡Oh, qué odioso proceder!
Iñigo.- Vais a saber lo que guarda mi tahalí..

(Iñigo saca un mandoble
y ha llegado la ocasión
de que lance hacia la innoble
una franca acusación.)


¡Ayer noche alguien me dijo
dándome las señas fijas,
que vuestro novio es el hijo
de Fernández de Clavijo,
ese que vende torrijas..!
Doña Clara.- ¡Recinema!
Iñigo.- En vuestra cara acabo de advertir, Clara,
que he dado en la misma yema.
¡Y en prueba de mi razón,
os pincho en el corazón!

(Iñigo, brutal, la hiere
y doña Clara se muere.
Pero no baja el telón,
porque en la literatura
esto es siempre coyuntura
de una larga relación.
Y ante un bello cuerpo inerte,
todo autor que sea pillo
escribe un canto a la muerte,
a modo de latiquillo.)

¡Muerte, terrible misión
que hay que cumplir con tesón
como toda obligación,
sin que importe situación
ni clima ni población
ni buena alimentación!
¡Ya rompiste el eslabón
que enlazaba un corazón
con el otro corazón
de la misma dimensión!
¡Ven a mí sin dilación
y cumple tu obligación!

(Le da una atroz convulsión
y muere de inflamación súbita del epiplón.
Así desciende el

T E L Ó N.

La fórmula acaba aquí, con el último plumazo.
Escriban el drama así,
y a ver si gracias a mí
consigues un exitazo..)

miércoles, 23 de mayo de 2007

NO ES LO MISMO (Post no electoral pero si interactivo, ya aviso)

Parece que últimamente los publicistas no han acertado con sus eslóganes. A veces un pequeño cambio en una frase o una coma mal puesta cambia el sentido de la frase y eso desvirtúa el mensaje.

Por ejemplo, el PP para las elecciones municipales ha escogido un lema que pone debajo de cada candidato la siguiente frase: “Confianza en el futuro”. Ya hay quien le ha sacado punta a la cosa y lo ha cambiado por “Con fianza, en el futuro” lo que no presagia un futuro muy halagador.

También la cadena de televisión Tele Madrid, ha escogido para una nueva campaña publicitaria el siguiente eslogan: “Espejo de lo que somos”. Y no ha sido muy afortunado pues el pitorreo de la gente de la calle lo ha convertido en “Espe, jode lo que somos” (aclarar para los que no son de la capital que “Espe” es el nombre con el que se conoce a la Presidenta de nuestra Comunidad, la ínclita Esperanza Aguirre).

Ayer hablando con mi padre de estas cosas, me contó que hace años circulaban por ahí una serie de chistes sobre como una simple disposición gramatical, cambia el sentido de la frase:


No es lo mismo Santiago de Compostela que compóntelas como puedas.

No es lo mismo dos tazas de té que dos tetazas.

No es lo mismo una pelota vieja que una vieja en pelotas.

No es lo mismo tejidos y novedades en el primer piso que primero te pisan, te jodes y no ves nada.

No es lo mismo un tubérculo que ver tu culo.

No es lo mismo la hija del rajá que la raja de la hija.

A mí me hicieron mucha gracia, ¿conoces tu alguna más? Pregúntales a tus padres. Ya lo cantaba Alejandro Sanz, y eso me sirve para poner una canción suya…

POST VISIVO XII: INTERNADO

Mañana, día 24 de mayo voy a dejar de publicar post en este blog. Vuestra compañía me es muy grata, pero yo ingreso en un internado, y este chico va a ser durante una temporada mi compi de habitación.

¡Estaré bien! Bezos.


A C T U A L I Z A C I Ó N


Estos son mis nuevos compañeros: Marcos e Ivan... ¿estaré bien o no?

martes, 22 de mayo de 2007

3’ (Un cortito)

¡Tienes tres minutos, Rose!
Es un corto de un amigo mío, ¡qué menos que ponerlo en mi blog!

lunes, 21 de mayo de 2007

POST VISIVO XI. ACTUALIDAD 9. BRAGUETAZO

Ella es Marta, la hija de Amancio Ortega dueño de Zara y el 8º hom-bre más rico del mundo; él es su novio, el jinete catalán Gonzalo Testa.
Adivinad en menos de tres segundos quién ha pegado un “braguetazo”.

PROTOCOLO I. El Protocolo en el MSN

El otro día alguien me dijo, supongo que coñeándome pero bueno, que yo tenía una manera de escribir elegante. Bueno, no sé qué carallo quería decir con eso pero me hizo gracia. Ser elegante no está tan mal después de todo, y pasar por la vida con elegancia no es algo que haga todo el mundo (mucho menos morirse con elegancia, pero esa ya es otra historia).

Yo, la verdad, que observo la blogoesfera, aunque no tanto como la Psicologadel3º que ha hecho todo un tratado de Filosofía de los blogs y además soy mucho más frívolo, tengo mis dudas sobre el Protocolo en Internet (a ver si no se lo ha preguntado antes alguien, que si todos los días se crean un millón y medio de nuevos blogs, yo ayer no tuve tiempo de leérmelos todos, ¡eh! Víbora, luego no digas que lo he copiado). Bueno, debo reconocer que el post me lo inspiró un ligue que tengo que estudia Protocolo, que tiene un libro gordísimo pero que nosotros no lo leemos; lo usamos para aguantar una pata de la cama cuando hacemos el amor sin mucho protocolo. En fin.

Bueno, vamos allá; a mí me gustaría saber que dice el Protocolo para algunos supuestos prácticos en el MSN, a saber:

1. Supuesto. ¿Hay que tener a todos tus contactos admitidos o se pueden tener abducidos y vas admitiendo según te convenga? ¿Qué hacéis vosotros? No me contestéis.

2. ¿Se pueden tener a todos los contactos juntos (heteros y gays) o hay que sentarlos a la mesa por afinidades o apetencias, digamos, sexuales?

3. Supuesto. ¿Quién tiene que saludar primero el que llega o el que ya está conectado? Este punto siempre me produce problemas porque a mi no me gusta molestar y nunca saludo primero por si mi contacto está ocupado (con su ex por ejemplo).

4. Supuesto. ¿Si se conecta un anciano hay que levantarse de la silla? Y si es una mujer, ¿hay que quitarse la visera? (¿Pero qué mierda de pregunta es ésta? ¿quién está de visera en su casa?).

5. Supuesto. Estás hablando con un contacto y aparece otro que te interesa más, pero es el ex del anterior ¿Cómo lo resuelves? Hablas con los dos, vale. Pero si entra un tercero y es el ex de del ex de los exes de los dos anteriores ¿En que orden les contestas: por edad, por antigüedad en la fecha de agregación o por fecha del polvazo?

6. Supuesto. Ligas a uno en el Chat, lo típico: guapo, morenazo y de ojos negros con patillas; lo añades al MSN y te pone la cam y resulta que fue guapo hace cien años, que el pelo se lo tiñe, que las patillas son pintadas y que le gusta estar en casa en bragas ¿Te tiras en plancha y le dices que la conexión te falla mucho o lo mandas directamente a tomarpolo?

7. Supuesto. Tienes a 50 contactos y se conectan todos al mismo tiempo, entra tu madre y la pantalla no para de moverse en ventanitas color naranja sonando y todos diciéndote mariconadas. ¿Apagas el ordenata y luego mandas un sms a todos y cada uno de tus contactos para disculparte o pones un post en Chueca.com como éste y que se den por enterados?

8. Supuesto. Hablas con tu amorciño, y no ves la manera de despedirte: Cierra tu…; no cierra tu…; no cierra tu…; cari, no, cierra tu…, no tu, que yo te quiero más…; ¿quién tiene que cerrar, el más joven o el que antes vaya a poner los cuernos?.

9. Supuesto. Hablas con uno por MSN que acabas de conocer y te dice que “yo no follo, yo soy de los que hacen el amor” ¿Te descojonas directamente o te lo puedes pensar un poco antes?

10. Supuesto. Estás haciendo cibesexo con la cam con el tío de tu vida y entra tu padre ¿Te levantas con la polla tiesa y le presentas a tu contrincante o en este caso estás exento de protocolos y formalismos y te tragas la polla y el orgullo? ¿Se puede ser elegante con la polla de fuera?

11. Supuesto. Haciendo cibersexo llegamos al punto álgido… y no tienes kleenex a mano ¿Nos marchamos diciendo “me voy corriendo” o los chistes fáciles están mal vistos en el MSN?

En fin, esto es un pequeño muestrario de posibles situaciones en las que nos podemos encontrar, en las que un buen conocimiento del Protocolo nos puede evitar muchos problemas y ayudar para que no nos tachen de impresentables en la blogoesfera.

Plantéanos tus dudas e intentaremos ayudarte con el protocolo; lo malo es que el Protocolo no se donde se ha metido… ¿Protocolooooooooooooooooo? ¿por dónde andas?.

domingo, 20 de mayo de 2007

POST ESPEJO DE UNO DE LAS RUVIS II

Tatojimi hazte un blog, ¡cojones, ya!

P.S. ¿A quién quieres más a Canalla o a mi?



ACTUALIZACIÓN (A 7 de enero de 2008) ¡Tato tiene un blog!

POST ESPEJO DE UNO DE LAS RUVIS I

Sonia hazte un blog, ¡cojones, ya!

P.S. ¿A quién quieres más a Fran o a mi?

EXPOSICIÓN: ARTE DEL GORDO, GORDO

Hoy venía en "El País" un artículo sobre la aficción a las fotografía de Leonard Nimoy, Mr. Spock en la serie Star Treck. En una rápida maniobra de investigación, y adelantándome a Shysh que le gustan estas cosas, os presento las fotos de su serie de mujeres gordas, en unas instantáneas llenas de ternura.

Leonard dice: "La gente puede pensar lo que quiera, para mi son mujeres bonita". Pasad y mirad, es gratis:


ENCARNACIOOOOOOOOOOÓN!

Tengo que hablar muy seriamente con todos vosotros. Ahora que tengo tantos lectores igual alguno me ha visto antes… en una vida anterior.

Yo soy ateo y no creo en nada, francamente. Me cuesta creer que esta vida sea un paso para la otra y que tengamos que ser buenos para que nuestra vida futura sea mejor ¿mejor en qué? Pregunto yo. A mi esto me parece una gaita teosófica. Yo no quiero otra vida mejor; se que hay vidas mejores, pero están en ésta. Ya lo dice mi abuelo:

“La buena vida es cara,
hay otra mas barata,
pero no es vida”

Pero me gustaría saber si alguno de vosotros que creéis en la reencarnación, me ha visto por ahí en otra vida, si alguno se ha cruzado conmigo en Egipto, en Grecia, en Marte o en Chueca mismo sin ir más lejos. Yo en esta vida soy gay, activo pero gay, ya lo digo desde ahora. ¿Alguno me ha visto por ahí en épocas remotas? ¿Alguien me ha visto aunque sea hace un rato? ¿Y habré sido una mujer en la otra vida? Y en la próxima qué voy a ser, ¿un hombre? Y si soy malo ¿una cucaracha? No sé, yo no me veo mucho futuro en otra vida en la que no creo pero, por si acaso, me gustaría saberlo. Dicen que hay que conocer el pasado para no repetir los errores en el futuro.

Por eso yo lo que quiero saber es si alguien se acuerda de mi. A ver, soy moreno, no estoy mal, tengo pinta masculina aunque no muy alto, juego al fútbol de delantero centro, tengo las piernas un poco torcidas y estudio periodismo en la Complu. ¿Me visteis en algún sitio anteriormente? ¿Me visteis en otra ciudad, otro país? ¿Me visteis en algún cuarto oscuro? Si vosotros creéis en la reencarnación igual me habéis visto en otra vida anterior; al fin y al cabo alguno me ha soñado (y, no es por nada, pero creo que besaba bien). Yo no puedo conocer vuestros sueños ni vuestras vidas anteriores, así que igual si sois una reencarnación conocida y de buena familia, alguien me puede decir de qué familia era yo; que yo francamente no me acuerdo de nada.

¿Quién sería yo? ¿Sería un indio? ¿Un explorador? ¿Un derviche giróvago? ¿Un poeta romántico? ¿Una prostituta? ¿Era ya mimoso por entonces?

¡Ag! ¡Qué asco! La vida, todo son preguntas.

sábado, 19 de mayo de 2007

¿NOS CONOCEMOS?

La blogosefera está llena de indocumentados, gente que no sabemos de qué van ni de qué familia son; nadie sabe nada de nadie, y vamos por ahí como locos sin carnet blogeril de puntos ni nada.

Porque, no es por nada, pero yo veo que aquí en los blogs las relaciones que se establecen son un poco superficiales, francamente. Todos nos leemos y eso, nos dejamos comentarios y seguimos algunas peripecias sobre todo si son escabrosas y sexuales (¿el marido de quién con la mujer de quién?); pero vamos tan aprisa que apenas nos damos cuenta de lo que leemos.

De verdad ¿nos conocemos? Vamos a verlo. He ideado este sencillo pero eficaz test para saber si nos conocemos de algo o tenemos que presentarnos. Al final podrás saber tu puntuación.

¿Cuántas rubias hay dentro de Las ruvis?
a) Cuatro
b) Tres
c) Veinticinco
d) Un señor bajito de Murcia

¿Cómo se llama el personaje de ficción que encarna QuixoteExiliado?
a) Don Quijote
b) El Cid campeador
c) El Capitán Trueno
d) Ni idea, no leo nunca nada, no vaya a ser el diablo….

¿En que ciudad de la costa mediterránea vive CucoAlmería?
a) Almería
b) Castellón
c) Badajoz
d) ¡Uff! A mi es que la geografía…., yo soy de letras.

¿Si viajas a Valencia a quién de estos blogeros puedes conocer?
a) A Fran, el visir.
b) El Mar, Enis y Diego de
c) A Paperboat en la regata de la Copa América.
d) A ninguno, como no hay viento no se puede ver nada.

¿Cómo se autodefine Shysh?
a) Calvorota y orgulloso.
b) Bajito y místico.
c) Feo y comunista.
d) Esta no me la sé, pero si quiere le explico el descubrimiento de América.

¿Cuál es la profesión de Giovagris?
a) Guardia Civil.
b) Detective privado.
c) Hombre del tiempo
d) Pues ahora así de pronto no caigo.

¿Cómo se llama el personaje literario creado por Iago?
a) Feliciano Teixeiro.
b) Maurice Lacroixe
c) Christian Dior
d) Iago

¿En qué tipo de animal se encarna El Víbora?
a) Una víbora.
b) Una araña
c) Un escorpión.
d) ¡Puff! Es que a mi los animales me dan mucho asco.

¿En qué ciudad capital del Estado Español vive Juanan?
a) Madrid
b) Móstoles.
c) Cuzcurrita del Río.
d) ¿Qué dice qué es un estado?


¿Qué virtud propia de su edad se vislumbra en Rebelde19?
a) Rebeldía.
b) Inconformismo.
c) Modernidad.
d) Yo diría que las tres, pero…

¿Cómo se llaman los componentes de “Las pícaras viboritas”?
a) Ken TeDen, Barbi Turica y La Portera.
b) Vaite AtomarPolo, Drog Adicta y La Costurera
c) Jesulín, Belén Esteban y María José Campanario
d) No sé yo el día que explicaron eso no fui a clase.

¿Cómo se denomina el estilo literario de Grampus?
a) Terror gótico.
b) Gótico florido.
c) Terrorismo romántico.
d) ¿Mandé? ¿Litera… qué?

¿Qué famoso alimento cultiva Gazpatxito?
a) Setas y champiñones
b) Melones y jamones.
c) Naranjas y Limones.
d) Ni son melones, ni son limones que son los pelos de mis ….

¿Cómo se llaman los protagonistas de una conocida saga familiar gallega?
a) Marcos, Adry, Anxo y Xan.
b) Zaplana, Acebes, Zapatero y Moratinos.
c) Maruxiña, Carmiña, Manoliño y Fraga.
d) Lacón con grelos, pulpo, percebe y empanada.

¿Cómo se llama el famoso comentarista enmascarado anónimo?
a) Tatojimi.
b) Matías Prats.
c) Federico Jiménez Losantos.
d) Esto no viene en mi libro.

¿Qué porcentaje de canallismo hay en Canalla?
a) No hay un canalla en Canalla, es más tierno que un chuletón de Ávila.
b) 50 %
c) 100%
d) Yo creo que Canalla es un colectivo.

1. Si has contestado de 5 a 10 “d”, abandona inmediatamente la blogosfera. A ti todo te importa un carallo y esto no es lo tuyo. Vete al fútbol.

2. Si has contestado de 5 a 10 “c” tu vas por ahí por ir, y todo te suena de algo, pero no te enteras. Mejor dibuja.

3. Si has contestado de 5 a 10 “b” en fin, tu estás en los blogs porqué hay que estar en algún sitio, pero mejor estabas jugando al mus.

4. Si has contestado de 5 a 10 “a” Bienvenido, tu sabes lo que tienes entre las manos, nos conoces y estás acreditado para blogear y comentar. Pero no te pases que nosotros te conocemos a ti y sabemos de qué pié cojeas.

ME CUESTA TANTO OLVIDARTE

Me cuesta tanto olvidarte…

.... pero es que no me enseñaste a hacerlo.

CLARIVIDENCIA

No es por nada, pero voy a tener que elevar una protesta a los de Chueca.com. Por cierto ¿Quiénes son? ¿Dónde están? ¿Cómo serán? Me los imagino como una especie de dioses extraterrestres observándonos a todos los blogueros con nuestras neuras, nuestras intimidades, nuestras chorradas (las mías más, me lo pido), nuestros polvos, nuestros ex (todos hablamos de un ex, no tiene remedio; ya lo escribí en algún sitio, es lo que yo llamo el “síndrome de ex” y que se resume en la primera Ley de Iago: Solo hay dos tipos de novios: Los que te han dado por culo -los ex - y los que te van a dar, - los futuros ex).

Pero hoy no es de los ex de lo que quería hablar ahora. Yo quería protestar; yo quería hablar de la asociación de ideas; porque hay que ver la asociación que sugiere la forma en que han puesto en las etiquetas de Chueca.com ayer, véase:


BLOGBLUGBLABLABLAG (esa va sola porque es muy largo, claro)
ESCRITOS (que es una de mis etiquetas) con GAY (bueno, vale)
IAGO lleva delante HOMOSEXUAL (más clarito, ¡agua!, mamá).
MIMOSO (que también es mío) con MUJER.
OSEA_YO (o sea yo) con TRABAJO.

Vamos, más o menos: GAY HOMOSEXUAL que TRABAJA como MUJER. ¡Fabuloso! Jajajaja!

Y para colmo, hoy anuncian en su portada el blog de IVAN? ¿Cómo?: “Enamorado de alguien maravilloso con el que nunca ha estado”.

Pues señores de Chueca.com, el chico maravilloso era yo (y lo sigo siendo eso si, jajajaja), pero Iván se nos ha “desenamorau”, que me lo dijo ayer mismo en mi blog ¡que lo sepan!

Eso se llama clarividencia.

viernes, 18 de mayo de 2007

POST MUY MARIQUITA EL DIA CONTRA LA HOMOFOBIA ¿QUE PASA?

Ayer por un rato me sentí muy gay, más gay que nunca. Fui un gay con un par; bueno, no, fui yo solo la verdad; pero que no me tembló el pulso, vamos. La verdad es que llevaba varios días viendo la publicidad y me estaba apeteciendo hacerlo, ya tocaba.

Así que sin cortarme un pelo, entré y me dirigí al ascensor. Iba entre varias señoras que me miraron con cara extrañada, pero yo a mi bola, pasando. Llegué a la planta octava y entré todo chulo ¿qué pasa? Tenía ganas de verla y la ví.

Una maravillosa exposición de los 50 años de la muñeca Barbie (Si, si, ¿sabes esa muñeca pequeñita y rubita con la que juega vuestra hermana pequeña? pues esa) vestida con modelazos de todos los grandes modistas: Dior, CK, Balenciaga; vestida como las heroinas del cine, como Marilyn, como Escarlata, como Audrey …, sin faltar detalle. También estaba Ken, pero menos. Es una mariconada, ya lo se, pero me encantó. El día contra la homofobia fui un poco más maricón.

Y además me hinché de sacar fotos. Como estas:

jueves, 17 de mayo de 2007

¡NO SE ME ACUMULEN!

Con el fin de evitar aglomeraciones de última hora en mi catre e ir haciendo provisión de condones, aquí expongo mi agenda para estos próximos días. La cosa no es de coña, y voy a necesitar un organismo que me sufrague los gastos o me veo haciendo chapas, lo digo como lo siento. Si no queréis que el aquí presente se lance al oscuro mundo de la prostitución, proceder a dejar una limosna en el cepillo que en medio del post pasará un inocente niño vestido con el traje de neopreno de surfeiro (¡que morbo, eh!).

Este streptease emocional no lo hago por presumir, solo para que se vea que los jóvenes no estamos todo el día tocándonos los webos como decía el otro día un personajillo en la televisión y tenemos otras inquietudes aparte del puto botellón (tampoco tantas: así que me acuerde ahora, el Real Madrid, ver “Mujeres desesperadas” y mi MP3).

17 de mayo: Bloc Party. Hay que verlos y estar ahí. Tengo examen para variar y tengo que escribir un post (esto no lo perdono, se siente). 20 euros.

18 de mayo: Tengo teatro “Móvil” en el María Guerrero. Escribir un post.

20 de mayo. Partido de fútbol. Ya veremos que pasa, que jugamos contra el último clasificado. Escribir un post.

23 de mayo: Lemonheads, rock que te cagas. Examen, Escribir un post y poner algunos sms. Total 25 euros.

26 de mayo: Beyonce. ¿A ver, quién va a faltar? Total 30 euros. Escribir un post, poner 10 sms, e ir luego a Cool a presumir de haber visto a Beyonce (¿sino de qué vale?). Recoger maricas muertas de envidia.

27 de mayo. Jugar un partido y perder I. Resignarme.

30 de mayo: Paul McCartney. Repasar toda la discografía de los Beatles. Consultar con Canalla. Poner un post, escribir la hueva de sms y estudiar para un examen. Total 50 euros.

1 de junio. Teatro: “Sainetes”.

3 de junio. Jugar un partido y perder II. Llamar mucho a la madre del árbitro.

7 de junio: Malú. No es Beyonce pero a mi me mola. 20 euros. Estudiar para un examen, escribir el post correspondiente y hablar por el puto móvil con toda la peña.

10 de junio: Viene Ivan. No hacer nada mas. Ni partido ni pollas.

17 de junio: Jugar un partido y perder III. Escribir un post de fútbol sobre la putada de perder siempre y esas gilipoyadas de que lo bonito es participar.

22 de junio: Recital “Rebelde Way”. Vale, vale, pelín hortera, pero también hay que estar, seguro que van las Infantas. Entregar un trabajo de la facultad y hacer botellón (llamando antes mucho por el móvil). Escribir otro post de esos que aburre a la peña. Estos nos soplan 25 euracos más seguro.

23 de junio: ¡Hala! sin descansar Bad Religion. Mas rock y del duro. Otros 30 euros por lo menos. Escribir para el blog y ver si salieron las putas notas de la universidad. Llamar un webo por el móvil y hacer otro botellón para seguir bailando, frenético ya.

24 de junio: Jugar un partido y perder IV.

13 de julio: Arcade Fire. Y estos no me los pierdo por nada del mundo. No viene Bowie que ya me lo ha dicho, pero me manda saludos. Otros 30 euros. Claro que al menos ya no tendré exámenes.

Sin contar The Who (que voy hoy), Kaiser Chiefs y The Horrors (que ya fui el otro día), que no me podía perder. Otros 60 euros y dos exámenes. ¡Joder! ¿Quién coño programa tanto examen? ¿Se creen que un joven no tiene otra cosa que hacer que sus putos exámenes?

No si luego dicen que los jóvenes no nos preocupamos de nada ¡A ver de donde saco yo tiempo para hacerme las tres pajas diarias! Sin contar que me va a salir el no hacer nada por cerca de 300 euros.

Y ya puestos he tenido una idea genial que seguro que os encantará a todos. He pensado en hacer una gran quedada de blogeros principalmente gays el día 30 de junio y (aquí viene la gran idea) llamarle “Día del Orgullo Gay- Madrid Europride 2007” ¿Cuántos se animan? He pensado en que vayamos en una carroza todos juntos con un tanga con una frase escrita distinta en cada uno, y que al leerla de corrido (dije corrido, ¡eh!) y empalmados (de pegados) unos con otros se lea el post más vivo jamás escrito, el post de post, el drag queen de todos los post ¿a qué ya te apetece? Apuntarse a la salida de este blog en un comentario puesto a tal efecto.

P.S. Pero a todos estos conciertos renuncio yo si hace falta por ayudar a Gazpatxito que parece que tiene dificultades. Después de escribir este post he leído su blog y su post sobre sus problemas económicos con la justicia. ¡Cari, si te hace falta, cuenta con mi asignación semanal e incluso lo que obtenga como chapero. Ánimo, que son pocos y más maricas que nosotros! Bezos.

ACTUALIZACIÓN 1: El 14 de junio en Las Ventas: Melendi, Sueño de Morfeo, Mikel Erentxun, La 5ª Estación y Nena Daconte, ¿vamos?

ACTUALIZACIÓN 2: Tiene razón Canalla, Paur MaCartney no viene. No sé de donde lo saqué. Lo debo de habar soñado, y eso me gusta, ¡porque cualquier día sueño con mi ídolo: Rafa Nadal!

miércoles, 16 de mayo de 2007

LOS TREINTA MIL

Querido blog, ¿qué te dije? Te dije cuando te sublevaste contra mí, tu autor, que tuvieras paciencia, que nunca serías un blog de culto pero tendrías tus lectores, que me dieras tiempo y que creyeras en mí. Y ¡ya ves! Treinta mil visitas en cinco meses, ¡no lo estamos haciendo tan mal!

Yo ahora te quiero mucho, la verdad. Estoy muy contento de nuestra relación. No eres el mejor escrito, ni el más intimista, no eres el más cachondo ni el más poético. No es nuestro estilo si es que tenemos alguno, somos un blog sencillo, sin pretensiones, con un toque de ironía y humor. Punto.

Nuestra fórmula es sencilla; como dijo alguien: algún tema escabroso, alguna invocación al lector y un poco de sexo explícito, y nos va funcionando. En estos meses hemos pasado por muchas situaciones, han cambiado muchas cosas; hemos pasado del amor al desamor sin que cundiera el desánimo. Hemos roto con Iván, pero lo seguimos amando más que antes; y a veces, por ello, nos hemos puesto un poco llorones, es verdad; pero eso también tiene su público.

Hay un grupo de fieles que nos quieren, al que leemos nosotros y comentamos lo mejor que sabemos, siempre desde el cariño. Hemos tenido algún roce también, quizás más culpa mía que tuya, por mi carácter un poco picajoso y cierta tendencia al dramatismo. Algún malentendido sin importancia, pero a cambio, hemos conocido a mucha gente interesante que nos favorece con su cariño y con su amistad.

Hemos vivido ya bastante, ¿verdad? Hemos visto desaparecer a otros blogs emblemáticos a los que tanto tenemos que agradecer y tanto que recordar como el de Giovagris. Nos hemos alegrado con las alegrías y apenado con las penas de los demás.

Hemos reído mucho juntos, pero también llorado. Nos han dedicado post muy hermosos, humanos, cariñosos, gente como Las ruvis, Shysh, Víbora, Fran, cartas abiertas como la de Enis; dibujos como el de Shysh o Gazpa; comentarios como los de Tatojimi y Sonia; nos han dado hasta un premio: el Rebel y hemos sido portada de Chueca.com. Hemos inspirado a algunos y cabreado a otros. Nada, la vida misma….

martes, 15 de mayo de 2007

PRUEBA DE LA W (O MEME PARA DESCUBRIR FALSOS INTELECTUALES)

Yo he detectado que aquí en la blogoesfera hay mucho falso intelectual, no es por señalar; y como justiciero del ciberespacio me he propuesto desenmascararlos. ¡Temblad, temblad falsos, intelectuales!

Porque por ahí circulaba un meme en el que tenias que coger el libro ese viejo que tienes por casa y escribir en tu blog el segundo párrafo de la pagina ciento treinta y uno, más o menos; pero como dijo Feliciano Teixeiro, ese tuberculoso: “y si mi libro sólo tiene ciento treinta, ¿qué?”.

Así que yo he ideado un test que te indica claramente y en un segundo, sin apenas lugar para el error, quien es un intelectual de verdad, de derechas de toda la vida, de los que tienen carnet, vamos; y quien es un falso intelectual (y aún encima, comunista, que es lo peor).

Vas a tu biblioteca y buscas cuantos autores tienes cuyos apellidos empiezan por la letra W y nos los indicas aquí inmediatamente por orden alfabético (si, coño, después de la W hay otras letras ¿no?), señalando entre paréntesis cuantos obras tienes del susodicho autor. Este fabuloso y científico test totalmente revolucionario ideado por mi hay que hacerlo en domingo (ya, ya se que esto no queda muy revolucionario, pero bueno) porque así no se puede ir uno a una librería cualquiera y comprar las obras completas de “Busca a Wally”

(Comprenderán en seguida los intelectuales
por qué puse la “doble uve”y no la “pe”
porque entonces en vez de escritores
todo el mundo pondría a Pérez Reverté).

Como es de justicia, empezaré yo, ahí va mi lista:
Wade, Henry (2); Wallace, Edgar (8); Wambaugh, Joseph (1); White, Edmund (3); Whitman, Walt (1); Wilde, Oscar (2); Williams, Charles (3); Wittgenstein, L. (1); Wolfe, Roger (1); Woolaston, Graeme (1); Woolf, Virginia (1); Woodehouse, P.G. (1), Woolrich, Cornell (1); Wyatt, Allen (3).

CALIFICACIONES:

1.- De 1 a 5 autores por la W. Bueno, no eres un intelectual ni falta que te hace. A lo mejor lo que mide m�s en tu cuerpo es tu .... bueno, otra parte cualquiera de tu cuerpo.

2. De 5 a 10 autores por la W. No es que seas un intelectual reconocido, vamos, pero si tienes un Mercedes SLK descapotable puedes pasar y soltar alguna parida que suene incomprensible en los saraos de Boris Izaguirre.

3. De 10 a 15 autores por la W. ¡Joder! Eres un auténtico intelectual pero el mundo no lo sabe. Mejor abandona inmediatamente la intelectualidad que estás a punto de que te entreviste Sánchez Dragó en su telediario.

4. De 15 a 20 autores por la W. Venga, tío, eso no se lo cree nadie y ni siquiera eres original, de falsos intelectuales está el mundo lleno.

lunes, 14 de mayo de 2007

LLORANDO

Estuve todo el finde llorando. Yo soy bastante llorón, ya lo aviso, así que no esperéis leer un gran dramón; a mi me saltan las lágrimas con facilidad, no me digáis por qué. Por eso ya aviso, no ha sido por nada personal así de desamor y todos esos temas que gustan tanto por aquí; en realidad por eso lloro todos los días, por mi amor perdido, pero ya aburro, jajaja.

Tampoco lloré por que España ganara Eurovisión con el grupo D’Nash (como por otro lado ganamos todos los años, jajaja) y ni siquiera lloré por Fernando Alonso y su pifiada en la primera vuelta del Gran Premio de Fórmula 1. Que el Real Madrid remontara un 1-3, acabara ganando 4-3 y ahora sea el nuevo líder de la Liga, con ser muy emocionante, no me arrancó una lágrima. Soy frívolo pero no tanto.

Lo que me tuvo todo el día de ayer es la historia de Oscar Pistorius, el joven sudafricano de 20 años y sin piernas que corre como una bala, que leí ayer en “El País”. Como deportista que intento ser, aunque bastante malo, soy capaz de entender el afán de superación de este pobre chico que vive sin las dos piernas y quiere participar en las Olimpiadas. Pero no en la Paraolímpicas, no (yo también quiero participar en las Olimpiadas gays pero no me atrevo). Él, mucho menos frívolo que yo, quiere participar en las olimpiadas corrientes, con el resto de participantes con sus dos piernas y además tiene buenos registros. Y parece que es un buen chico, claro que esto puede ser para vender la historia, seguro que también tiene sus momentos malos y sus salidas de tono, como tenemos todos. Pero no me digáis que no es de esas historias que te emocionan hasta la lágrima. Es en estos momentos cuando siento la grandeza del deporte, y entonces vuelvo a llorar.


En fin lo dicho, climatológicamente hablando, un finde pasado por agua.

A C T U A L I A C I Ó N (15 de enero de 2008)

El Comite Olímpico ha decidido estos días que Oscar no puede correr en las Olimpiadas porque, alegan, correría con ventaja... ¡puf!

POST VISIVO X: ACTUALIDAD 8. EUROVISIÓN

Así no hay manera...
Pero sacando el hecho poco importante de que la canción era una mierda, que mis Nash cantaron fatal y todo eso, que es lo menos importante siendo tan guapos ¿cómo vamos a ganar si Senegal vota a Ghana, Guinea Ecuatorial a Mozambique, Sudáfrica a Etiopía y todo así…?

Yo creo que eran demasiado hombres para un festival tan gay, francamente, ¡jajajaja!

ELECCIONES (A Gazpatxito)

A mi buen amigo Gazpatxo,
del que decir no tengo empacho,
que aunque en su blog cultive el champiñón,
a mi leerlo me gusta un … webo.


Hemos tenido que declarar mi casa “Zona libre de humos y alcohol”. La decisión nos ha costado mucho, pero no teníamos más remedio.

Aunque no fumamos, mi padre empezó a notar que los cigarrillos de la caja de invitados bajaban sospechosamente, igual que el whisky y las demás bebidas. No sabíamos a quién achacárselo y pensamos en la asistenta, claro. Al descubrir algunos agujeros de quemaduras de cigarro en las cortinas y en las sábanas tuvimos miedo de perecer quemados en un incendio provocado por una asistenta borracha ¿a qué acojona? Vale, hemos sido prepotentes e injustos y al final se ha descubierto que no era ella (desde aquí te pedimos humildemente perdón, Carmiña); pero ahora tendremos que encontrar el motivo por el cual tira el agua de los cubos de fregar por todo el suelo sin acertar nunca en la taza del water.

Finalmente descubrimos, instalando unas sofisticadas cámaras de infrarrojos conectadas al PC, que la que atacaba a la pitillera y al mueble bar era mi abuela, la fantasma. Claro, a nadie le gusta que su abuela fantasma se pasee por toda la casa con una copa de cubata en una mano y un pitillo encendido en la otra mano, aunque no arrastre cadenas. La cosa asusta bastante.

Así que mi pobre padre, aprovechando que hay elecciones, tuvo que sentarse con mi abuela y explicarle que habían prohibido también el botellón dentro de las casas y que el fumar era perjudicial no solo para la salud del que fuma (y aquí mi abuela puso cara de escéptica) sino que era también muy insano para los fumadores pasivos (y mi abuela miró para mi no me digáis por qué y me guiñó el ojo al oír la palabra pasivo). Mi padre le dijo que entraba dentro de lo tolerable que montara desfiles de moda con las últimas novedades para fantasmas e incluso que jugara al poker con otros fantasmas de familias conocidas de la urbanización; pero que el fumar y el beber se tenían que acabar. Que así no duraría mucho tiempo (más) y tendría mucha peor calidad de vida (aquí mi abuela ya se tiraba por los suelos de risa) y que con eso lo único que conseguiría es bajar la esperanza de vida (y mi abuela ya totalmente descojonada) y que podía terminar sus últimos días más muerta que viva. ¡Vamos, en este punto ya estábamos toda la familia aplaudiendo a mi padre por su clarividencia!

Mi abuela no protestó mucho, aunque dijo que si lo llega a saber se queda tan ricamente en su cementerio, que allí casi tenía más libertad - y mejores vistas, añadió- y que estaría muerta, eso sí, pero que hacía lo que le daba la gana, que no sabía si marcharse a un asilo donde dejaran beber y fumar “en paz” – dijo - y que la culpa de todo la tenía Zapatero. Esta cantinela la dice siempre venga a cuento o no, pero es que la pobre dice que últimamente hay mucha crispación en el otro mundo.

Así que, aunque a una fantasma no hay que hacerle mucho caso, pienso yo que el otro mundo no debe ser muy distinto a este después de todo, y menos en época de elecciones.

domingo, 13 de mayo de 2007

POST VISIVO IX: ACTUALIDAD 7. Penélope

Parece que Lenny es el nuevo novio de Penélope… Lo que demuestra que además de mona,
y ser Pe muy buena artista,
en cuestiones de pollas,
no tiene prejuicios racistas.

QUEJÍO (con cierto pitorreo)

He notado cierto recochineo por aquí, por según se mira la blogoesfera a mano derecha por mi reciente post denominado “Creación” y el hecho de que no publicara el viernes nada ¿qué pasa, no me creéis capaz de “pensar” 14 post en un rato?

Unos se quejan de que publico mucho y no da tiempo a leerme, otros continúan mis post y no solo me imitan sino que me superan, y la mayoría me enlaza en su blog como dios le dio a entender. ¡Coño así no hay manera de triunfar!

Pero yo veo que Pau (Vivre sa vie) publicar cuatro post diarios y es el más visto de Chueca y nadie le protesta. Gapzatxito cuelga 2 ó 3 diarios pero a todo el mundo le encanta leerle (no me extraña, cari). Cucoalmería no falla un día (y el día que falta pensé que estaba enfermo, aunque hizo oídos sordos a mi petición de explicaciones). Shysh coge mis post, los mastica, los amplía, los mejora, hace otros tres más y se queda tan pancho. No digamos ya de “Tu blog de cine” que hay días que escribe hasta ocho o nueve post (de los que ha que pensar, ¡eh!). Canalla también escribe dos al día y el jodido les pone música (pero a nuestro pequeño canalla todos se lo perdonamos porqué ¡qué bien escribe el cabrón!). No es por nada, pero yo aquí veo una conspiración ¡eh! que yo también os leo a vosotros.

Y para colmo, como decía, cada uno me enlaza de su padre y de su madre, así no hay manera de triunfar. Aquí veo yo mucha libertad.

Absolut: Me comenta de vez en cuando pero no me enlaza
Adry: Iago
Aguadevida: Iago
Anxo: No me enlaza, pero el pobre me conoce poco, la verdad
Bebita: Iago
Calalola: Iago
Canalla: Iago rima con trago y con mago
Carlitos: Algún comentario pero no me enlaza.
Cecil: El novio de Iván
Conejito: Blog blug bla bla blag
Cucoalmeria: Iago
CV: Iago, una mitad de dos
Diego: No tiene enlaces
Donuttz: Iago
Ekiots: Algún comentario pero no me enlaza.
Eleagente: Mimoso
Enis: Mimoso
Fran: Niño peque
Galahan: Simplemente no existo
Gayhetera: Sistema especial en el que no estoy
Gazpatxito: Un pulpo tocando la gaita.
Giovagris: Iago que no Lago
Grampus: Algún comentario pero no me enlaza.
Gregorio: Blog blug bla bla blag
Itoitz: Me comenta con mucho cariño siempre, pero no me enlaza
Ivan: Mi Tesoro, forever
Joss: Amablemente me mandó el carnet de las ruvis pero si te he visto no me acuerdo…
Juanan: Iago (la pequeña promesa)
Las ruvis: Iago
Maléfica: Un buen mirador, unas pumas plateadas
Marcos: Iago por los madriles
Mario: Iago
Max: No enlazan a nadie usan el Reader (creo).
Pandora: Algún comentario pero no me encuentro en su Caja de…
Paperboat: Yo le leo, pero para él simplemente no existo
Parisito: Iago desde Madrid
Pau: Algún comentario pero sin enlazar.
Pau (Vsv): Mimoso
Peke: Iago
Psicóloga:Me comenta con asiduidad pero no estoy enlazado
Quxote: Iago
Rebel: Iago (ganador del premio RBD2007 al mejor blog)
Ruben: Blog blug bla bla blag
Shaka Mimoso de Lioncourt
Shysh Iago
Suavebrisa: Iago
Tamaruca: Nos comentamos a menudo pero no me tiene enlazado
Toni Hilton: Iago (alborotador profesional)
Vibora: Iago (Blog blug bla bla blag) l descaro juvenil sin complejos
Weblara: Iago

Parodiando a Canalla, como dijo el otro: si no tienes nada que hacer, no vengas a hacerlo aquí y si no tienes nada que decir, no vengas a no decirlo aquí.

sábado, 12 de mayo de 2007

COMIDA CHINA


He leído que hay tantos chinos (bueno eso ya lo sabía, pero espera que no es eso) que por falta de espacio en los cementerios las autoridades han recomendado - y aquí viene lo nuevo- que en vez de enterrar a los muertos, se incineren y se tiren las cenizas al mar.

Yo que a una de las cosas que mas miedo tengo es al peligro amarillo desde que alguien me ha dicho que si todos los chinos se pusieran de acuerdo y dieran un salto al mismo tiempo, habría un terremoto que acabaría con el mundo (y creo firmemente que cuando los chinos hacen ese tai-chi diabólico no es más que un ensayo del mortal saltito final), pues me he puesto en guardia; porque como surfeiro que soy paso mucho tiempo en el mar y me trago con frecuencia buches de agua salada; ahora tengo miedo que en esa agua que me trago igual por el mismo precio me venga el hígado de Lin Pin o los riñones de Chun Lao, no sé…

Francamente me da mucho asco esa manía de ir tirando las cenizas de los muertos por todas partes. ¿Por qué no las guardan en esos jarrones chinos tan horteras del todoauneuro y los ponen encima de la televisión como todo el mundo?

Yo puestos a comer comida china casi prefiero los “lollitos de plimavela, la veldad”.

viernes, 11 de mayo de 2007

POST VISIVO VIII: ACTUALIDAD 6. GALLEGOS

Un tetrapléjico ferrolano circula dos kilómetros por una autopista para ir de putas...! Descubierto por la policía, aceleró... ¡Cómo son mis compatriotas!
¡¡Marujaaaaaaaa, no me esperes para cenar, me llevo el descapotable!!

POST VISIVO VII: ACTUALIDAD 5

Dani, si me estás leyendo, desde aquí te lo digo: Estás bueno, pero ten cuidado que se te está poniendo cara de pandero.

jueves, 10 de mayo de 2007

LA CREACIÓN (A Fran)

El otro día Fran el visir del blog, mi amor plátonico, decía que se acordaba de mí por lo mucho que escribo y como cualquier tontería me inspira un post.

Vais a asistir en directo a ver como funcionan las neuronas creativas de Iago, y gratis además, desde vuestras butacas, en un streaptease imposible e irrepetible. Vais a asistir a un parto postrero de uno de mis celebres post que me han dado fama mundial en la blogosfera y sus alrededores. Pero, eso si, tiene que permanecer en secreto, esto no se puede saber por ahí adelante, que igual me ficha para guionista de esa serie nueva de “vecinos” que buena falta les está haciendo un poco de imaginación.

Vais a contemplar en vivo y en directo y con cámara oculta como me funciona la neurona que tengo (en el cerebro, añado, no en la entrepierna). Atención.

Ayer, al salir de la facu a mediodía, quedé para comer en un chino con unos amigos en la calle Horaleza. Bueno, pues desde que bajé del metro en Sol hasta el chino todo me inspiraba un post.

Sin contar que iba pensando en contestar a Fran (1º post) salgo del metro y me encuentro en la Puerta del sol una mani de gallegos; a pesar de ser compadres no me entero de lo que piden porque protestan en gallego pero con un silbato, y a mi todos los silbatos me suenan iguales (2º post). Hace un sol de carallo y todo el mundo va en piratas y en chanclas de dedos, y a mi me ponen cachondísimo los pies bonitos de un tio en esclavas (3º post).

Voy por la calle Preciados que es peatonal y como estamos en vísperas de San Isidro, Patrón de Madrid, veo un desfile de gigantes y cabezudos (4º post sobre las fiestas). Sigo andando y veo una orquesta de jazz tocando en la calle (5º post sobre músicos callejeros que ya tengo preparado). Un poco más adelante veo el anuncio de una exposición frívola que tengo ganas de ver (6º post que también tengo escrito).

Me cruzo con Mendicutti y su chulo. Mendicutti es un escritor gay que a mi me chifla, porque tiene mucho humor y mucha ironía, combinación que a mi me encanta (7º post) y su novio es quizás el chulo profesional más guapo y cachondo del mundo; es un tiazo increíble que está buenísimo, y que por ponerle una pega tiene la cabeza un poco pequeña para tanto cuerpo (8º post sobre chulos). Desde aquí te lo digo, Mendicutti, me gustaría asistir a una conversación de literatura entre tu y tu novio.

Me encuentro una excursión de japoneses (bueno de esto no escribo un post porqué me los encuentro todos los días y yo creo que son siempre los mismos o por lo menos se parecen mucho). Ya por la Gran Vía me cruzo con tres famosos: Javier Martín uno de aquellos reporteros de CQC que luego presentó un concurso de cajas que ha vuelto a presentar Jesús Vázquez (9º post) que es único motivo para ver el dicho concurso que es una puta mierda. Luego me cruzo con un actor joven de aquella serie mítica que a mi me encantaba que se llamaba SMS y que pusieron en Cuatro el año pasado, en la que yo me identificaba con los protas. El que he visto es aquel tan guapo que tenía los ojos verdes y que nunca se enteraba de nada (10º post). Me cruzo además con Tamara y su madre, la "seisdedos" pero de estas dos no pienso hacer un post.

Mas allá me cruzo con un chulazo que va en pantalón de deportes sin camiseta y un pañuelo en la cabeza corriendo por plena Gran Vía entre todo el tráfico. El tío está de muerte con un tipazo que te cagas (Este no me inspira un post, me inspira otra cosa, la de despuás de comer, jajajaja). En el escaparate de “La casa del Libro” han puesto un ventanal dedicado a un libro que se llama “El amante de la belleza” que he leído que es un bluff y esto me inspira otro post (el 11º).

En el restaurante, comemos la típica comida de los chinos (12º post ya escrito) y en la mesa de al lado come "Vilches", y ese otro que va en la ambulancia que también trabaja en Hospital Central, pero que no sé como se llama porque no me gustan las series de médicos y enfermos aunque el médico se llame House (13º post).

Ya ves, Fran querido, mientras tú estás en Granada haciendo turismo con unos compatriotas yo estoy aquí haciéndome post y gayolas (14º post).

Así que ya sabes, vuelve pronto o amenazo con más de una docena de post. Te quiero, bezos.

BLOGOREXIA

Hace poco hablaba un blog amigo de una enfermedad curiosa: La lujorexia como obsesión compulsiva al lujo. Bueno, yo tengo que hacer una terrible confesión: ¡Estoy contagiado de otra grave enfermedad!

Me he contagiado de una enfermedad súper infecciosa que amenaza con acabar con toda mi vida. Es un virus que apenas me permite manejar mi cuerpo; solo mi mente y mis manos parecen resistirlo momentáneamente, pero no sé por cuanto tiempo. No encuentro fuerzas para levantarme ni para mear y apenas puedo ya respirar. Estoy impotente, es terrible.

Tampoco tengo ganas de estudiar y mucho menos de ir a la facultad. No quiero ir a los entrenamientos ni tengo fuerzas para jugar al futbol. Solo puedo permanecer aquí, delante del ordenador, quieto, con la vista fija en la pantalla…. Es una enfermedad que he dado en llamar Blogorexia (adicción al blog). Y yo padezco la peor de todas, me he diagnosticado una blogorexia galopante que me tiene escribiendo post, leyendo vuestros blogs, comentándolos y contestando a los comentarios de los demás todo el día; no puedo pensar en otra cosa, estoy obsesionado; solo pienso en tener algo que contar, en ser original, en escribir el post de posts, el mejor de la historia. Mataría a mi familia y luego me suicidaría si con eso consiguiera el post definitivo, el padre de todos los post.

Y que conste que me lo habéis contagiado vosotros por vía oral principalmente, así que quiero que sepáis que os hago directamente responsables y que le he dado a la policía vuestras direcciones IP (INFECCIÓN PELIGROSA). Sabemos dónde vivís.


Nota de Actualización: Posteriormente (bueno, hoy mismo para ser exactos) he visto que la Blogorexia está perfectamente diagnosticada. Tendría que haber mirado antes en Google. ¡Si lo que no esté ya inventado!

BODA

El sábado pasado fui a una boda. Se casó la hija de Feliciano Teixeiro.

Feliciano Teixeiro es un gallego rico, muy rico, riquísimo. Tiene mucho dinero, casi tanto como Amancio Ortega, el dueño de Zara, y por eso quería hacer una boda por todo lo alto. Quería una boda que no se olvidara, decía.

Estuvo pendiente de todos los detalles: el más caro traje para su hija, las flores más exóticas, el coro más numeroso en la iglesia, el más lujoso pazo para celebrarlo, las mejores alfombras. Y un menú no muy fino pero carísimo; nada de mariconadas de nueva cocina, no; mariscos de todo tipo, pescados del pincho, carnes trufadas; los mejores vinos, los postres más increíbles, la mejor orquesta. Vamos de todo, tiró la casa por la ventana como se suele decir, las bodas de Camacho.

Hasta, para estar seguro de que todo saldría bien, encargó a su amigo Laureano la harina para cocer el pan. No quería dejar nada al azar. Y la verdad es que la boda resultó impresionante.

Pero sus amigos, sabedores de la preocupación de Feliciano por que todo fuera perfecto, y para fastidiarle un poco tanto despliegue de nuevo rico, decidieron que todos ellos cuando le comentaran la boda, dirían como un solo hombre: “Todo estaba muy bien, amigo Feliciano, menos el pan, ¡qué malo era el pan!; no había quien lo tragara”.

Cuando terminó la boda Feliciano, con un cabreo de siete suelas, y desencajado por lo que él creía que había sido un fracaso, le escribió a su amigo:

"Estimado Loreano, a fariña que me mandaches non é fariña nin e carallo, é merda, morralla. ¡Cajo en dios!” (1).
Ni que decir tiene que sus amigos aún se están descojonando de risa. Desde luego tenía razón. Feliciano no olvidará esta boda.


(1) Tr. “La harina que me mandaste no es harina ni es un carajo, es mierda, morralla. ¡Me cago en dios!"

miércoles, 9 de mayo de 2007

POST VISIVO VI: NO ME ESPEREIS

Esta noche no me esperéis levantados, me voy de juerga con el Príncipe Ramos, el Marqués de las Casillas, el Duque de Medina y el Conde de Abascal, no sé cuando llegaré. Stop. Besos.

POST VISIVO V: ACTUALIDAD 4. PÉSAME

Ha fallecido Tomasi Kulimoetoke, rey de Wallis. Mi más sentido pésame a todos los monárquicos del mundo.
¿Dónde está Wallis?... Busca a Wallis

martes, 8 de mayo de 2007

POST VISIVO IV: ACTUALIDAD 3. “OS IRMANDIÑOS”

¡Os irmandiños han vuelto! La lucha de David contra Goliat ….
“Na Galiza medieval, os irmandiños eran os membros das Irmandades constituídas para a defensa dos seus intereses fronte aos abusos dos señores.

No século XIV entrou en Galiza unha nobreza moi guerreira e que atacaba os mosteiros, os bispos, os burgueses e os campesiños. Esta nobreza xurdira despois das loitas de Pedro I (o cruel) e Henrique II. Eran os Osorio en Lemos e Sarria, os Andrade en Pontedeume, os Sarmiento, os Ulloas, os Sotomaior ... ). Loitaban contra as institucións e despoxábannas violentamente das riquezas que lles pertencían. A época conflitiva en Galicia foi no século XV. Dos constantes conflitos sociais salientan as "Guerras Irmandiñas" que foron dúas: a primeira denomínase “Irmandade Fusquenlla”, e a segunda, “Grande guerra Irmandiña”.

As primeiras irmandades formáronse contra o bispo Diego Xelmírez, contra quen se levantaron varias veces os burgueses e parte do clero de Compostela (1116 e 1140).”


“La Wikipedia en galego”